Logopedie bij afasie : u kunt hiervoor terecht bij Logopedie

Afasie, a (= niet) fasie (= spreken), betekent dat iemand niet meer kan zeggen wat hij wil. Mensen met afasie kunnen moeite hebben met spreken, begrijpen, schrijven, lezen en het gebruik van non-verbale communicatie (gebaren). De afasie patiënt blijft wie hij is, want het denken zelf is vaak niet aangedaan. De ernst en omvang van afasie zijn onder andere afhankelijk van de plaats en de ernst van de hersenbeschadiging.

1. Moeite met het vinden van de juiste woorden

De patiënt kan vaak niet op de naam van iets komen. Soms lukt het wel om het bedoelde woord te omschrijven, of een woord te gebruiken dat ermee te maken heeft, bijvoorbeeld: stoel in plaats van tafel. Lukt dit niet, dan breekt de patiënt de zin af en begint opnieuw of vervangt het doelwoord door ‘dinges.’ Deze patiënten begrijpen gesproken en geschreven taal meestal goed.

2. Heel veel en snel praten

Wat deze patiënten bedoelen is helaas vaak niet te begrijpen. Deze patiënt maakt lange, onbegrijpelijke zinnen met woorden die niets met elkaar te maken hebben. Vaak hoort deze patiënt niet welke fouten hij maakt. De patiënt verbetert zichzelf niet en denkt dat het aan de luisteraar ligt dat hij niet wordt begrepen. Ook het begrijpen van de taal kan verstoord zijn.

3. Moeite om iets te gaan zeggen

Het lijkt of de patiënt niet op gang kan komen; de juiste klank niet kan vinden. Bijvoorbeeld: dof, dok, doch, ja: ‘dochter’. De zinnen zijn meestal kort en er ontbreken woorden, waardoor een telegramstijl ontstaat. Soms is de taalstoornis zo ernstig dat de patiënt bijna niet kan praten. Ook is het begrip van gesproken en geschreven taal verminderd. De patiënt heeft moeite met lange en ingewikkelde zinnen.

4. Vrijwel niet kunnen praten en ook niet goed begrijpen wat anderen zeggen

De patiënt begrijpt eenvoudige zinnen over onderwerpen in het hier en nu. Soms begrijpt de patiënt alleen een woord. Praten is bijna niet mogelijk. Het lukt soms om meer automatische woorden te zeggen als ‘dag’ of ‘ja en nee’. Ondersteunende gebaren en aanwijzen kunnen het begrijpen helpen.

De logopedist doet onderzoek naar de taalstoornis en inventariseert de communicatie mogelijkheden. Naar aanleiding van het verrichtte onderzoek wordt een behandelplan opgesteld. Aan de omgeving wordt uitgelegd hoe die het best met de patiënt kan communiceren, zodat zij elkaar zo goed mogelijk begrijpen. De logopedische behandeling richt zich op het verbeteren van de communicatie.

Download folder